John Galliano për Maison Margiela apo Maison Margiela për John Galliano? Java e modës së lartë nuk do të jetë kurrë e njëjtë pas këtij prezantimi sepse imazhet WOW nuk do të harrohen kurrë. Galliano mishëroi çdo grimë krijimtarie në skenën e historisë, duke u mbështetur në pamjet ikonike të Victoriana-s subversive kundër një sfondi të përmasave teatrale dhe kinematografike. Ky ishte Art.
Në një tavernë nëntokësore të tymosur nën Pont Alexandre III, tavolina pishinash të hedhura, mure guri të lashtë, pasqyra të vjetra, kolltukë lëkure të vjetruar, të konsumuar dhe të copëtuar, tavolina druri, karrige prej druri dhe kamerierë që shërbejnë ‘kokteje uiski’, një atmosferë e përgjithshme e të përdorurës dhe të papërdorurës, të gjitha shërbyen si sfondi i përsosur për këtë performancë magjepsëse. Energjia e pritur ishte e dukshme.
Shfaqja u hap me një “film noir” me regji të Baz Luhrmann. Ishte një përrallë magjepsëse e vendosur në një tavernë portuale misterioze me grabitje bizhuterish, ndjekje intensive dramatike përgjatë Seine, një hero që kërkon të humbasë jetën dhe një shfaqje tango që mund të të rrëmbejë frymën. Drama, suspensi, ky film noir mori jetë, duke kërcyer në teatër dramatik mbi pasqyrat vintage përreth tavernës.
Galliano është një gjeni; ai mori audiencën e tij dhe e transportoi ata në thelbin e jetës së natës në Paris për të marrë frymë në thelbin e dramës që luhej para tyre – duke shfaqur bukurinë dhe misterin e Parisit pas errësirës, rrugët e qytetit, klubet e natës dhe vendbanimet duke përdorur atmosferën dramë e dritës dhe hijes, duke kapur një Paris të papërpunuar, por poetik.
Ai kapi thelbin e rrugëve të qytetit, kafeneve dhe aspekteve më boheme, duke përfshirë jetën e natës, baletin dhe shoqërinë e lartë. Fotografitë e tij ofrojnë një vështrim të gjallë dhe të sinqertë në jetën urbane të Parisit, e karakterizuar nga një magjepsje e thellë me pjesën e poshtme të qytetit.
John Galliano për Maison Margiela prezantoi një kryevepër teatrale, një rrëfim i qetë i endur me fijet e modës, artit dhe dramës. Shfaqja filloi si një udhëtim në zemrën e jetës së natës pariziane, duke kujtuar intrigën e tymosur të kapur nga lentet e Brassaï. Në këtë mjedis, nën Pont Alexandre III, Galliano përzjeu me mjeshtëri ambientin e një film noir me mjeshtërinë intensive që shkon në krijimin e rrobave të tilla./hej.al