Payne ishte 31 vjeç kur të mërkurën, vdiq pas një rënieje nga ballkoni i katit të tretë të një hoteli në Buenos Aires. Një tjetër diskutim pas pikëllimit të madh po lind në botë.Fansat reaguan me neveri për fabrikën e famës që i kishte dhënë formë këngëtarit sipas diktatit të saj, ashtu siç kishte bërë me ish-yjet si Michael Jackson, Britney Spears dhe Lindsay Lohan, të cilët luftuan në moshë madhore,për mos të folur më pas për Amy Ëinehouse dhe megayllin K-pop Moonbin, të cilët vdiqën në të 20-at e tyre. “Tragjiku Liam Payne u shpërtheu nga makina pop që thyen yjet e saj,” thuhej në titullin e The Sun. “Djemtë e One Direction iu nënshtruan një fame kaq të madhe sa për vite me rradhë u gërmua në çdo dobësi të tyre.
Kjo gjë ka bërë që shoqëria të ndalet tek të famshmit fëmijë; për toksicitetin e famës dhe bashkëpunimin e fansave; se sa – dhe kë – jemi të gatshëm të sakrifikojmë në emër të argëtimit.
Që nga vitet 2000, bota ka pasur prova të shumta që fama shpesh bën që truri të marrë goditje të forta të zhvillohet encefalopatia kronike traumatike, një sëmundje e trurit që mund të çojë në luhatje të humorit, humbje të kujtesës, depresion, madje edhe vetëvrasje.
Fama, si futbolli për shembull, merr një taksë. Efektet mund të jenë veçanërisht destabilizuese kur ylli në fjalë është ende vetëm një fëmijë. Dhe shumë shpesh, njerëzit që duhet të kujdesen për këto në vend që ta bëjnë kujdesen të fitojnë para. “Fëmijët janë vetëm një shenjë dollari kur shfaqen në xhirime,” tha së fundmi Bryan Hearne, një ish-yll fëmijësh. “Askush nuk po e merr seriozisht shëndetin mendor të askujt dhe kjo është krejtësisht për të ardhur keq.” “Njerëzit ishin kaq të tronditur nga disa nga gjërat që bëra,” i tha një intervistuesi ylli i fëmijëve të Disney, Miley Cyrus, e cila u kthye në yll të popit, për epokën e saj të “Ërecking Ball” dhe valët tronditëse që prodhoi. “Duhet të jetë më tronditëse që kur isha 11 ose 12 vjeç, më vunë flokë dhe grim të plotë, një paruke dhe më thanë se çfarë të vishja nga një grup meshkujsh kryesisht të moshuar.”
Payne përpara se të vite përshkroi se ndihej i bllokuar. “Nuk ka asnjë buton ndalimi”, i tha ai Jessie Ëare, drejtuese e podcastit “Table Manners”, në 2019. Në atë kohë, One Direction ishte ndarë. Payne punoi në një karrierë solo, por luftoi me varësinë, si dhe marrëdhëniet e tij me ish-shokët e grupit dhe ish-të dashurat. “Ti nuk ke kontroll mbi jetën tënde,” tha ai për përvojën e tij të yllit rinor. “Kjo është arsyeja pse humba kontrollin e plotë të gjithçkaje.”
Payne e dinte. Edhe ne e dimë.
Shndërrimi i fëmijëve në personazhe të famshëm ndërkombëtarë, vënia e tyre në skenën botërore dhe vënia në qendër të vëmendjes në çdo veprim të tyre, seksualizimi i tyre ndërkohë që i infantilizon, duke u thënë atyre se janë gjysmëperëndi, por të mos i lejosh të marrin vendime për veten e tyre, është e rrezikshme. Ka një varg të gjatë jetësh të dëmtuara – varësish, betejash për shëndetin mendor, flakë, vdekje tragjike – për ta vërtetuar këtë.
Pse industria e regjistrimeve duhet të humbasë shansin për ta bërë një adoleshent shpresëdhënës në një qendër fitimi shumëmilionëshe?
Të enjten, disa nga shokët e famshëm të Payne kërkuan që industria e muzikës të vendosë masa sigurie për të mbrojtur shëndetin mendor të interpretuesve. Sigurisht, është një ide e bukur, ashtu si atëherë kur Liga Nacionale e Futbollit vendosi ndryshime që synojnë të pakësojnë mundësinë e dëmtimit të trurit. Por ato ishin rregullime shtesë që e kanë lënë lojën kryesisht ashtu siç ishte. Për sa kohë që ka fansa dhe të rinj të gatshëm të ushqehen me me makinën e muzikës pop, do të ketë grupe vajzash dhe grupe djemsh të ndërtuara nga producentët, që do të ikin përpara se të kenë shancin të rriten. Hej.al